Karnozyna jest biologicznie aktywnym dipeptydem (białkiem prostym) odkrytym przez rosyjskich naukowców. Historia odkrycia karnozyny datuje się na początek XX wieku, za jej odkrywcę uznaje się V. S. Gulevicha, wybitnego rosyjskiego biochemika, który badał zawartości azotu w próbkach mięsa mielonego. Gulevich zauważył, że całkowita zawartość azotu organicznego jest znacznie większa niż suma azotu białkowego i azotu wszystkich wyekstrahowanych składników tkanki mięśniowej znanych w tym czasie. Zasugerował, że w tkance mięśniowej istnieją niezidentyfikowane związki zawierające azot. Później udało mu się wyizolować te związki z ekstraktu mięśniowego. Ponieważ ta substancja została wyizolowana z mięsa mielonego, otrzymała nazwę “karnozyna” (od łacińskiego terminu caro, carnis – mięso).
Różnorodność biologicznych skutków karnozyny została wykazana przez rosyjskich fizjologów i lekarzy jeszcze przed II wojną światową. Rosyjscy naukowcy nie tylko odkryli karnozynę, ale także zastosowali w praktyce klinicznej pierwszą postać medyczną opartą na tym dipeptydzie. Chociaż pierwsza medyczna postać karnozyny została wprowadzona do praktyki klinicznej w Związku Radzieckim dość dawno temu, trudno jest ustalić, kto dokładnie był pierwszy. Forma ta została opracowana w Instytucie Fizjoterapii (Charkow) i została przebadana klinicznie w 1930 roku w Laboratorium Biochemicznym tego Instytutu (kierownik, P.R. Normark). Badania te wykazały wysoką skuteczność terapeutyczną karnozyny w leczeniu infekcji i reumatycznego zapalenia stawów (Фролов и др., 1935; Нормарк и др., 1940), choroby wrzodowej (Фролов и др., 1936) i nadciśnienia tętniczego (Роднянский, 1941). Niestety, badania te zostały zawieszone z powodu II wojny światowej. W tym czasie badania były prowadzone pod nadzorem rządu rosyjskiego i rosyjskiego wojska w zakresie stosowania medycyny kosmicznej w praktyce i pracowali głównie nad zapobieganiem i wzmacnianiem mechanizmów adaptacyjnych w stresie. Wiele danych uzyskanych z tych badań jest nadal niedostępnych i objętych tajemnicą państwową. Ten naukowy skarb był ukrywany przez lata z powodu izolowania Rosji na kraje zewnętrzne.
W dzisiejszych czasach karnozyna jest coraz bardziej rozpoznawana na całym świecie. Wiele badań dotyczących biologicznych funkcji karnozyny jest obecnie prowadzonych w Japonii, Australii, USA i Wielkiej Brytanii. Naukowe znaczenie tej niezwykłej, absolutnie nietoksycznej substancji wzrosło kilka lat temu – zwłaszcza po australijskich i brytyjskich odkryciach dotyczących wpływu karnozyny na procesy starzenia. Dr Michael Chez i jego zespół z Ameryki opublikował wyniki badań naukowych na temat niesamowitego pozytywnego wpływu karnozyny na dzieci z autyzmem. W chwili obecnej w bazie danych Medline można znaleźć ponad 2000 prac naukowych dotyczących karnozyny.
Wiedza rosyjskich naukowców w połączeniu z zachodnimi badaniami doprowadziła dziś karnozynę do punktu, w którym została zdefiniowana jako całkowicie naturalny produkt o największym potencjale i bardzo szerokim zakresie wykorzystywania terapeutycznego.
Karnozyna była pierwszym i najprostszym przykładem biologicznie aktywnego peptydu, która otworzyła długą listę naturalnych regulatorów metabolizmu białka. Poświęcono dekady na badaniu jej struktury, dystrybucji i cech. Stwierdzono, że karnozyna jest bezpośrednio związana z działaniem powodującym zmniejszenie aktywności punktu spustowego np.w mięśniach i mózgu.
Rosyjski naukowiec S.E. Severin w 1953 roku wykazał, że karnozyna reguluje poziom pH (działając jak bufor), poprzez buforowanie kwasu mlekowego spowodowanego pracą mięśni. Wykazał także, że karnozyna zwiększa kurczliwość mięśni i ich odporność na zmęczenie. Podczas wzmożonego wysiłku kwas mlekowy jako produktem ubocznym, pH jest obniżone (kwasowość wzrasta) i jest to główną przyczyną zmęczenia mięśni. Dzięki zastosowaniu karnozyny mięśnie regenerują się niemal natychmiast i działają tak, jakby nigdy nie były wyczerpane. Ten proces szybkiej regeneracji mięśni wspomaganych karnozyną jest znany jako tak zwany “fenomen Severina”.