Karnozin je biološki aktivan dipeptid (jednostavan protein) koji su otkrili ruski naučnici. Istorija otkrivanja karnozina datira još sa početka XX veka, naročito u eksperimentima V. S. Guleviča, istaknutog ruskog biohemičara. U svojim istraživanjima sadržaja azota u uzorcima mlevenog mesa, Gulevich je primetio da je ukupan sadržaj organskog azota značajno veći od sume proteinskog azota i azota svih ekstrahovanih komponenata mišićnog tkiva poznatih u to vreme. Otkrio je da postoje neidentifikovana jedinjenja koja sadrže azot u mišićnom tkivu. Kasnije je uspeo da izoluje ova jedinjenja iz mišića. Pošto je ova supstanca izolovana iz mesa, dobila je naziv Karnozin (od latinskog termina caro, carnis – meso).
Pre drugog svetskog rada ruski fiziolozi i lekari pokazali su različite biološke efekte karnozina kod svojih pacijenata. Ruski istraživači nisu samo otkrili karnozin već su u kliničkoj praksi koristili i prvu medicinsku formu zasnovanu na ovom dipeptidu. Iako je prvi medicinski oblik karnozina uveden u kliničku praksu u Sovjetskom Savezu davno, teško je saznati ko je tačno bio prvi. Ovaj oblik je razvijen na Institutu za fizioterapiju (Harkov-grad), a klinički je testiran 1930-ih u biohemijskoj laboratoriji ovog instituta (P.R. Normark). Ove studije su pokazale visoku terapeutsku efikasnost karnozina u lečenju infekcija i reumatskog poliartritisa (Frolov i dr., 1935, Normark i dr., 1940), čira na želucu(Frolov i dr., 1936) i kod esencijalne hipertenzije (Rodnanskij, 1941). Nažalost, ova istraživanja su prekinuta zbog drugog svetskog rata. U to vreme istraživanja su sprovođena pod nadzorom Vlade Rusije i ruske vojne službe u oblasti primene kosmičke medicine u praksi, a uglavnom se radilo na prevenciji i jačanju mehanizama adaptacije na stres. Mnogi podaci dobijeni iz tih istraživanja su i dalje nedostupni i zaključani negde kao državna tajna. Ovo naučno blago je sakriveno godinama zbog zatvorene politike Rusije kao zemlje.
Srećom, danas se karnozin sve više prepoznaje širom sveta, uključujući zapadne zemlje. Mnoga istraživanja o biološkim funkcijama karnozina trenutno su u toku u Japanu, Australiji, SAD-u i Velikoj Britaniji. Naučni značaj ove izuzetne, apsolutno netoksične supstance povećao se pre nekoliko godina – naročito posle australijskih i britanskih otkrića u vezi sa efektom karnozina na procese starenja. Dr. Michael Chez i njegov tim iz Amerike objavili su naučni rad o neverovatnom napretku kod dece sa autizmom nakon primene karnozina. Više od 2000 naučnih publikacija vezanih za karnozin nalaze se u bazi podataka Medline.
Rusko znanje u kombinaciji sa sadašnjim zapadnim istraživanjima je dovelo karnozin do tačke gde je prepoznat širom sveta kao potpuno prirodan preparat sa najvećim potencijalom i širokim spektrom terapeutske upotrebe.
Karnozin je bio prvi i najjednostavniji primer biološki aktivnog peptida, za kojim je sledila duga lista proteina regulatora metabolizma. Decenije su posvećene proučavanju njegove strukture, distribucije i karakteristikama. Utvrđeno je da je karnozin direktno povezan sa funkcijom ekscitabilnih tkiva, kao što su mišići i mozak.
Ruski naučnik S.E. Severin demonstrirao je 1953. godine da karnozin reguliše pH (deluje kao pufer), puferuje mlečnu kiselinu uzrokovanu radom mišića, kao i da snabdevanje karnozinom povećava kontraktitet mišića i njihovu otpornost na umor. Skeletni mišići akumuliraju mlečnu kiselina kao nusprodukt, pH se smanjuje (povećava se kiselost) i to je glavni uzrok zamora mišića. Uz primenu karnozina, mišići se oporavljaju gotovo odmah i nastavljaju da rade kao da nikada i nisu bili iscrpljeni. Ovaj proces brzog oporavka mišića uz pomoć karnozina poznat je kao takozvani “Severinov fenomen”.